Ang Pabula ng Kabayo at ng Kalabaw

Isang magsasaka ang nais manirahan sa ibang bayan kaya isang araw 
ay inipon niya ang kanyang mga gamit at inilulan sa kanyang alagang 
kabayo at kalabaw. Maaga pa ay sinimulan na nila ang mahabang 
paglalakbay.

Makaraan ang ilang oras ay nakaramdam ng matinding pagod at pang- hihina ang kalabaw dahil sa bigat ng kanyang pasang gamit.

"Kaibigang kabayo, di hamak na mas mabigat ang pasan kong gamit
keysa sa iyo. Maaari bang tulungan mo ako at pasanin mo yung iba?" 
pakiusap ng kalabaw.

"Aba, yan ang ipinataw sa iyong balikat ng ating amo kaya pagtiisan mo,"  anang kabayo na lalo pang binilisan ang paglalakad.

"Parang awa mo na tulungan mo ako. Di ko na kakayanin ang bigat ng  dala ko. Nanghihina ako. Alam mo namang kailangan kong magpalamig 
sa ilog kapag ganito katindi ang init ng araw dahil madaling mag-init ang 
katawan ko," pakiusap pa rin ng kalabaw.

"Bahala ka sa buhay mo," naiinis na sagot ng kabayo.

Makaraan pa ang isang oras at lalung tumindi ang init ng araw. Hindi 
nagtagal at ang kalabaw ay iginupo ng bigat ng kanyang dala at siya
ay pumanaw.

Nang makita ng magsasaka ang nagyari ay kinuha niya ang lahat ng  
gamit na pasan ng kalabaw at inilipat sa kabayo na bahagya namang 
makalakad dahil sa naging napakabigat ng kanyang mga dalahin.

"Kung tinulungan ko sana si kasamang kalabaw ay hindi naging ganito 
kabigat  ang pasan ko ngayon," may pagsisising bulong ng kabayo sa 
kanyang sarili.

Mga aral ng pabula:

Ang suliranin ng kapwa ay maaaring maging suliranin mo rin kung hindi 
mo siya tutulungan. Ang makasariling pag-uugali ay may katapat na 
kaparusahan. Ang mga pasanin natin sa buhay ay gagaan kung tayo ay 
magtutulungan.